ВИДАР Пушти ме да изгорам Пепел искричав да се создадам Со ветер лесно расеан Во неопходниот воздух од Алпите Влегувам во твоето око Тоа го помни ликот За коjшто велиш дека е твоето Сонце И со секое будење му велиш Добро утро А навечер Пред средбата со сонот Ги видаш раните на Сонцето…
ЛОВЦИ Хаос во викендицата. Оревите што пред две недели ги собрав се разнесени низ просторот. Беа подврзани во вреќа, закачена на клинецот на ѕидот. Долу по подот растурени и издупчени ореови лушпи, извлечени јатките. Вешт напад. Кој го сторил тоа?! Голема е штетата. За да не се повтори, намислив да донесам мачки. Знаеш, мачките…
ДЕКЕМВРИ 2018 Сите птици одлетаа кон небесното јато Пусто е полето Само шушлопат, неизорани ораници Ветар јачи од долот, се прелева јазот на немоќта Пусто е полето Магла и изгазени лисја се лепат во опулот на душата Што е ова! Лелека крикот Лелека болката Лелека очајот Се отворила црната дупка на погибијата Сите птици…
НЕМИР Земам по малку надеж во ноќта… Во ракавот го свиткувам глодежот на закоравеното време како прашинка од стакло. Одврзувам, преврзувам приказни на немоќ… Гласот се провлекува низ жилави пори. Остана уште малку струење на крвта, насолени трепки и бедни издишки… и сѐ ќе исчезне низ блесокот на светлата провиделина во темнината. Се сеќавам…
ПРИЗРАК Како призрак во маглата по трагата на сновидението, зад замагленоста и лажните проѕирности на подозривоста, ја барам изгубената душа на мојата душа, во овој ефемерен бескрај од безличности, го грицкам последниот залак од универзумот, во зародишот на новата еугеника, во која ќе ги угасиме нашите животи во пурпурниот залез на трансцедентноста, и ќе…
НЕКОЈ НЕОБИЧЕН НЕМИР… Некој невидлив немир Ми ги менува мислите. Некој длабок немир Ми ја Претресува душава. Вади нешто Необично Некој невидлив немир. Си игра со моите чувства Некој длабок Допир. Не е задоволен со мене Овој невидлив немир. Сака да се менувам Да бидам како Него – необичен.…
ЖИВОТНА ВРВИЦА Го изгубив патот и ги најдов убавите рози живописните реки мелодичното пеење на непознати птици. Најдов пријатели нив; никогаш досега не сум ги сретнал. Всушност, ова беше мојот пат Го барав. Да го дознам непознатото да ги сакам паднатите цвеќиња. Да, патувањето беше горко сурово и диво. Тешкотиите, страдањата и сите солзи.…
ПРОСТЕНО ДА МИ Е Биднинава штура по краеви ја диплам. Ко бран див денот нов го пакувам и не гледам назад. Постојам онаму каде што се појавуваш млад и весел, ми газиш по срцето додека буричкаш по небото. Ти паѓам в очи а ти ни нежен ни груб и судија и џелат ме расекуваш…
