КАРАНТИНСКИ МРТВИ ДНИ
– Шо прајш?
– Ништо. В купатило сум.
– Сварив пченица. Место мене да му пејш на татко ти? До три е отворена црквата, гужва нема да има… После оди на трчање. Кога планираше да идите? Шо чутиш?
– Се расонувам.
– Нејќам да ве терам со сестра ти, знам страшно е, ама не ми се остава татко ти… Ако не, да се довлечкам јас после…
– Не, јас. Ама попосле, во жешкото, нека поминат прво повејчето.
И летаме со ќерка ми на велосипедот по удолница. Белосиното здолниште до глуждови, кое обично бакнува само песочни плажи и црквени плочки за петровденските и богородичните причести ми се крева до голите колена, го спуштам со нозете и едната рака. И белава бохо блуза привлекува повеќе внимание, си мислам, споредувајќи ги погледите на минувачите со обичните денови кога исто вака летаме во спортска гардероба. Патиките, чорапите, хеланките за потење и двете маички ми се во корпата напред на точакот – дебелава ќе слабее после на патеката на Могила. Забрането ми е, ама поттрчнувам, кој смее мене да ми каже, што би рекла другарка ми.
– Мижиш Бјанка? Мижи, да не ти влезе нешто в очи! – ѝ ги заборавив наочарите. И дури сум рекла, сме слетале пред куќа.
– Еве вака, ќе си ја постелиш крпата, свиткана на две. Овде ќе си го ставиш поскурчето, ќе го извадиш најлончето само. Пченицата среде, капакот од пластичново тргни го совреме, не пред попо. И шишенцево со винце одвртено капачето да ти биде. Еве ти ги и умрените, тука се и парите… и толку.
Го земам тефтерчето да проверам како е напишано познавајќи ѝ го ракописот, ама гледам убаво се пишани имињата, некој друг ѝ ги напишал со крупни печатни букви.
– Ако те праша за имињата, Трајко, Благоја… ќе редиш, ама нема да те праша. Ај научи се, па и мене вака да ми пејш.
– Нејчам тебе да ти пем.
Ги прибра работите в торба и ми ја подаде. Ја наместив во предната корпа испразнета од кесите со опремата.
Преку мовчето, низ уличе и ете ја црквата. Го заклучив точакот во дворот, си ја ставив маската, ги измив рацете кај „Задолжителна дезинфекција“, запалив прво некоја свеќа за здравје и влегов внатре. Убаво, само шест-седум жени! По две на неколку долги славски маси. Се упатив кон една празна на крајот и правам сѐ според упатствата. Го отворам капакот од правоаголната пластична кутија и: Иииииххххх го нема крстот! Белиот шеќер во прав побегнал во аглите, средината е бришан простор… Ау еден крст не донесов ко шо треба! Попот е на спротивната маса, немам време да мислам колку сум грешна што вака ми го снема, брзо-брзо со рацете ја набирам пченицата во средината, правам крст само од пченица, без шеќер во прав. Арен е, си велам, а попот иде и ме прашува:
– Спремни сте?
– Да – попарена климнувам. Со точак идев и ми се расипал крсто по пат. Овој сега со раце го праев – признавам готова да се расплачам.
– Е ако де, и другиот со раце го имаш праено – ми се насмевнува утешително попчето.
Другиот мајка ми, му одговарам в ум, и ми олеснува, ми иде другарски да го гушнам, алал да му е за одговорот.
Пее отецот, мислам на татко ми, се прекрстуваме неколку пати, ги кажува имињата:
– Толку се?
– Толку се – му велам.
Винцето е турено во пченицата, сметката е платена, се враќам. Ѝ раскажувам на мајка ми. Се смее и повторува:
– Со раце го праеше, со нозе сигурно не си го праела.
– То е, заебан ни е јазико.
– Кој поп беше?
– Не го знам, едно младо, шо е битно? – се смеам и јас.
Ја отвора пченицата:
-Ау, каков крст си направила, поубав од мојо. Браво Габи! Убо шо не го остајвме татко ти без винце. Ај сега касни си од пченицава…
Во Списание за книжевност, уметност и култура „Раст“ (2021, бр. 23),
(Уред. Даниела Андоновска-Трајковска, Елизабета Јончиќ и Милица Димитријовска Радевска, Изд. Друштво на писатели „Битолски книжевен круг“ – Битола, РС Македонија)
In Journal of Literature, Art and Culture “Growth” (2021, No. 23)
(Editor in chief: Daniela Andonovska-Trajkovska, Ed. Elizabeta Jonchikj, Milica DImitrijovska Radevska, Publisher: Association of Writers “Bitola Literary Circle” – Bitola, North Macedonia)
