УМОРЕН СУМ
Уморен сум
од докажување
од мисли и пишување,
за конечното и бесконечното
на црното и белотo
Cветот ми е качен на глава
како кола ѓубре од минатото
влечено од уморно старо магаре
кое нема да ја дочека пролетта
пред семафорот
кој одамна престанал да работи
Уморен сум ,
кога тргнав на исток да го освојувам светот,
мислите ги закопав во таа бесконечност
а одмаздата да не види
дека останав без коњ и сабја
и без трофеи од вистината
Уморен сум
од сатрапите
и од сите,
од конечната бесконечност
на верување
дека реките течат поинаку
од нашите желби,
обесени на вратот на надежта
во затворен круг
чекајќи ја среќната далга
на реката што истечува
Одамна ни помина времето
да создадеме железни деца
кои нема да го котат стравот;
ги затворивме сите врати и прозорци
за да не влезе злодухот
и го украде Адам од Говрлево
како последна надеж на
нашата конечна бесконечност .
Во Списание за книжевност, уметност и култура „Раст“ (2021, бр. 24),
(Уред. Даниела Андоновска-Трајковска, Елизабета Јончиќ и Милица Димитријовска Радевска, Изд. Друштво на писатели „Битолски книжевен круг“ – Битола, РС Македонија)
In Journal of Literature, Art and Culture “Growth” (2021, No. 24)
(Editor in chief: Daniela Andonovska-Trajkovska, Ed. Elizabeta Jonchikj, Milica DImitrijovska Radevska, Publisher: Association of Writers “Bitola Literary Circle” – Bitola, North Macedonia)
