НАШИТЕ ДВЕ РАЃАЊА СО ТЕБЕ
Две раѓања наши
во извор се обидовме да потечат,
да личат на утрини во роса од сребро,
да личат на молитви и причесни
пред татков олтар на љубов
во трпки нежни под зенит на припек
зажарен што гори.
Моето е суша
во избор гргор од камења кога ѕвони,
кога корен врзува со друг извор
меѓу два пресушени септември.
Твоето е
топлина меѓу земја и небо
прелет – камен врз камен
во темел кога се става.
Јас припек – години од камења и трње,
ти оган запален од Климент
исправен пред црвен меч
и уште триж други
зборот стар и по нас да се чува.
До тебе меѓу копја и виулици
оттаму прелетавме,
пат минавме преку море камено,
камења резбаревме за нови храмови,
живи извори откопувавме
да бидат пат
до друго море зад брегови што мами.
