Васил ТОЦИНОВСКИ
ПЕСНАТА НА МРТВИОТ СЛАВЕЈ
Есента е на заод од својот пат
Зад планината е крваво подјадено сонце
во жолтите пејзажи се вселиле молк
и некаква таинствена неизвесност
Молкнале птиците и бубалките
занемеле тревките и ветровите
водите се стаиле и мирис на гнилост
натежнал над отворените рани…
Каде да се бега!
Има ли бегство од сопствената кожа!
Како далечно и милно ехо
преку многу планини, долини и реки
ме допира песната на мртвиот славеј
како молба до гората да не жали
оти паднатите лисја
како жолтици на земјата
пак ќе и се вратат
ама мојата младост
сал мојата младост
никогаш повеќе не ќе ми се врати…
